محقق : مسعود احمدلو

داروهای مسکن به فرآیند عضله سازی در ورزشکاران مسن کمک می کند

در بررسی به عمل آمده از ورزشکاران مسنی که به طور منظم ظرف مدت سه ماه با وزنه تمرین می کرده اند ، این نتیجه بدست آمد که مصرف میزان توصیه شده از داروی ایبوپروفن یا استامینوفن منجر به افزایش فوق العاده در حجم و قدرت عضلات چهار سر ران می گردد . دکتر چاد.سی. کارول ف همکار دکتر تادتروپی در آزمایشگاه عملکرد انسانی دانشگاه بال استیت شهر مانسی ایالت ایندیانا ، در هفته جاری نتایج این بررسی را طی نشست سالانه مجمع روانشناسی آمریکا در سان دیاگو که بخشی از کنفرانس علمی سال 2008 با عنوان بیولوژی تجربی می باشد ، گزارش داد .
مصرف ایبوپروفن یا استامینوفن به طور منظم در طول تمرینات استقامتی ظاهراً شرایطی را برای عضلات فراهم می آورد که عکس العمل متابولیکی به تمرینات استقامتی در آن افزایش می یابد و این وضعیت روند تولید عضلات بیشتر و همچنین قدرت عضلانی را در افراد مسن افزایش می دهد .
در مدت 12 هفته ، یک سری تمرینات کنترل شده تقویت زانو با وزنه ، سه بار در هفته و هربار 15 تا 20 دقیقه بر روی 36 مرد و زن در سنین بین 60 تا 78 ساله که به طور اتفاقی برای این تحقیق انتخاب شده بودند ، انجام گرفت که در این افراد مقدار دوز داروهای ایبوپروفن ، استامینوفن و دیگر داروهای تلقینی به اندازه افرادی بود که مبتلا به دردهای مزمن می باشند . دکتر تراپی در توضیح این آزمایش به واحد خبر سلامتی روترز گفت : ما روزانه 1200 میلی گرم ایبوپروفن و 4000 میلی گرم استامینوفن استفاده می کردیم که مقدار بیشینه دوز مصرفی روزانه این داروها می باشد .
همانطور که انتظار می رفت ، فقط انجام تمرینات استقامتی ( در گروهی که داروهای تلقینی استفاده می کردند ) باعث افزایش حجم عضلات چهر سر ران و افزایش قدرت عضلانی در این افراد گردید . اما این مقدار افزایش در گروههایی که از ایبوپروفن و استامینوفن استفاده می کردند بسیار بیشتر بود .
دکتر تراپی افزود : عضلات در افرادی که ایبوپروفن و استامینوفن استفاده کردند 40 تا 60 درصد بزرگتر از گروهی بود که از داروهای تلقینی و مشابه استفاده کردند و همچنین قدرت عضلانی در این گروه هم بسیار بالاتر از گروهی بود که از داروهای تلقینی استفاده کردند .
به طور خاص ، حجم عضلات در گروهی که ایبوپروفن استفاده کردند 11 درصد و در گروه استامینوفن 13 درصد و در گروهی که از داروهای تلقینی استفاده کردند 9 درصد افزایش یافت . قدرت عضلانی در گروه ایبوپروفن 30 درصد ، در گروه استامینوفن 28 درصد و در گروه داروهای تلقینی 23 درصد افزایش یافت .
تراپی افزود : این یافته ها تا حدی متحیر کننده بودند . در تحقیق پیشین ، تیم او تولید پروتئین عضلانی را در مدت 24 ساعت بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که ایبوپروفن و استامینوفن بدلیل مسدود کردن آنزیم cox تاثیر منفی بر روی عضلات می گذارند .
دکتر تراپی ابراز داشت : بر پایه این بررسی دقیق فبه این نتیجه رسیدیم که این داروها میتوانند در افراد مسن باعث ساخت و ساز عضلات گردند . – در گروهی که تمرینات استقامتی انجام دادند این تاثیر بیشتر بود .
محققان هم اکنون در حال بررسی تکه برداریهای انجام شده از عضلات در زمان قبل و بعد از دوره سه ماه تمرینات استقامتی هستند باید بتوانند مکانیزم متابولیکی ایبوپروفن و استامینوفن را که عامل چنین اثرات مفیدی می باشند را بهتر شناسایی کنند .

محقق : مسعود احمدلو

تمرين سبك به پسران چاق كمك مي كند چربي بيشتري بسورانند

يك بررسي اجمالي نشان مي دهد كه تمرين سبك و داراي شدت پايين همچون پياده روي، براي لاغر كردن پسران جوان تاثير بسيار بهتري در مقايسه با تمرينات شديد دارد.
در تستهاي تمريني 30 پسر چاغ يا لاغر 12 ساله، محققان فرانسوي دريافتند كه پسران چاق هنگاميكه با شدت متوسطي تمرين مي كنند، چربي بيشتري مي سوزانند- مثل دوچرخه سواري بر روي سطح صاف.
هنگاميكه فعاليت بسيار شديد مي شود، بدن آنها در مقايسه با پسراني كه داراي وزن متعادل هستند اساساً از چربي كمتري استفاده مي كند يافته ها نشان مي دهد، تمرين با شدت پايين مي تواند بهترين راه براي سوزاندن چربي بدن در پسران چاق مي باشد.
براي اين تحقيق، محققان به سرپرستي دكتر گايتر زانكين از دانشگاه اوپال كوست در شهر دانكرك، 30 پسر بچه را در حين پدال زدن بر روي دوچرخه ثابت مورد بررسي قرار دادند كه فشار تمرين را آرام آرام افزايش مي دادند.
در طول اين آزمايشات، محققان ميزان اكسيژني را كه در عمل دم فرو مي كشند و همچنين ميزان دي اكسيد كربن بازدم شده را اندازه گرفتند كه اين كار به آنان اجازه داد تا ميزان سوخت چربي در شدت تمريني مورد نظر را تخمين بزنند.
محققان دريافتند كه در شدتهاي پايينتر، پسران لاغر و چاق، چربي را به ميزان يكساني مي سوزانند. اما در سطوح بالاتري از شدت، ميزان سوخت چربي در پسران چاق كمتر از پسران لاغر مي شود. علاوه بر اين پسران چاق، ميزان بيشينه سوخت چربي را در شدتهاي پايين تمرين نشان داده اند.
براساس تحقيقات تيم دكتر زانكين، علت اين اختلاف كلي مي تواند مربوط به عملكرد عضلات باشد.
عضلات افراد چاق داراي درصد بالاتري از فيبرهاي عضلاني با خاصيت انقباض سريع باشد كه بيشتر از كربوهيدراتها بعنوا سوخت استفاده مي كنند.
همچنين عضلات افراد چاق درصد پايينتري از فيبرهاي عضلاني با خاصيت انقباض كند مي باشد كه از چربي بعنوان سوخت استفاده مي كنند. اين تعادل عضلاني- فيبري مي تواند ميزان سوزاندن چربي در افراد چاق را در طول تمرينات شديد بالا، محدود كند.
براي اين يافته ها هر دليلي مي تواند وجود داشته باشد اما محققان پيشنهاد مي كنند كه بچه هاي چاق با انجام تمرينات ملايم در مقايسه با تمرينات شديد، عملكرد بهتري از خود نشان مي دهند.